محرم

نشستم کربلا را جور دیگر دیدم این دفعه

تمام دشت را بجای لشکر دشمن، لبریز از مشتی برادر دیدم این دفعه

هزاران نیزه را دیدم ولی انگار بی سر دیدم این دفعه

نشستم پاک کردم ذهن خود را از تصاویری که می دانید

نشستم پاک کردم ذهن خود را از دم بُرّان شمشیری که می دانید

نشستم پاک کردم ذهن خود را از سه شعبه از همان تیری که می دانید

تصور می کنم امسال در کوفه دو رنگی نیست

تصور می کنم ظهر دهم در دشت جنگی نیست

به دست مردها در کوفه و در شام سنگی نیست

تصور می کنم از روضه ها امسال حرفی نیست

به غیر از کوفه که آغوش واکرده به استقبال حرفی نیست

از آن اسبی که برگشته است خونین یال حرفی نیست

سر ظهر عطش از خنجر و از حنجر،  از شمر و زبانم لال حرفی نیست

یقین دارم یقین از تل و از گودال حرفی نیست

شب دوم در این روضه، شب آخر شده امسال

حسین بن علی زخم تنش بهتر شده امسال

عمو عباس جانم ساقی کوثر شده امسال

کنار دست سقا قاسم آب آور شده امسال

خدا را شکر عبدالله جنگاور شده امسال

علی اکبر ارباب پیغمبر شده امسال

علی اصغرش کم کم علی اکبر شده امسال

سکینه در حرم یک زینب دیگر شده امسال

و زخم گوش های خواهرش بهتر شده امسال

زمان را دست کاری می کنم تا بیست سال ِبعد، از این را

برادر می دهد در عقد خواهر هدیه ای مقبول و سنگین را

علی اکبر برای خواهرش آورده جفتی گوشواره بیست سال بعد

که حتما خوب خواهد گشت گوش پاره پاره بیست سال بعد

برای شادی زهرا مسیر شمر را هم از دم گودال، عوض کردم

و با دقت مسیر تیرها را تا گلو، امسال، عوض کردم

می آمد تیر در ذهنم به سمت حنجر اصغر

سه شعبه بود و داشت این تصویر را می دید آن دم در حرم مادر

دلم از بس گرفت آتش ، گرفتم دست های تیر را بردم سوی دیگر

به خود گفتم که تا کی حرمله باید بسوزاند دل ما را

زمانه تا به کی ماه محرم ها بیارد قاتل ما را

عوض کردم تمام فکر هایم را اگر امسال،

ولی ناگاه در روضه صدای مادری آمد، به گوشم از ته گودال، که فهمیدم پریشانم

غم تو آتشی انداخته، ارباب در جانم، که از امشب برای ظهر عاشورای تو بدجور گریانم